هرگاه نگاهتان به تابلوی سردر یکی از مراکز آموزش یا مراقبت از کودکان معلول افتاد، تردیدی به دل راه ندهید که در آنجا پسرکان و دخترکان فراموش شده‌ای هستند که تنها چیزی که دارند، امیدی است در دل...

امید دیدن و بودن با آدم‌هایی مثل شما.... «آدم‌های قشنگ بیرون»....

مرا اینگونه باور کن :
کمی خسته کمی تنها
کمی از یاد رفته ?کمی مغرور
کمی بی کس ? کمی گستاخ
کمی سر خوش
کمی..... کمی باور کردنم سخته !!؟؟

صدا کن مرا
صدای تو خوب است
صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است
که در انتهای صمیمیت حزن می روید
در ابعاد این عصر خاموش
من از طعم تصنیف درمتن ادراک یک کوچه تنهاترم
بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم ترا پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است

ومن هم یکی از همه 
لبخند و توجه تو را میطلبم
نه ترحم!

هر روزتان نوروز

نوروزتان پیروز